Drenthe 200!

Elk jaar tussen kerst en oud en nieuw staat er een bizarre uitdaging op het programma waar veel mensen zich voor opgeven, de Drenthe 200. In 2020 en 2021 ging de marathon niet door maar in 2022 klonk om 6.00 uur het startschot na twee jaar weer!

Lisa had zich in 2020 al opgegeven en zo schoof haar inschrijving door de eerdere afgelastingen door naar dit jaar. Door al dat gekletst van die meiden onderling kwam ze erachter dat ook Evelyn zich had aangemeld! Uiteindelijk gingen 3 (!) NWVG dames de uitdaging aan. Nummer 3 was onze nieuwe renster Sera, ook zij waagde zich aan de 200 km lange modder tocht!

De meiden hebben de dag alle drie anders ervaren en zo vertelden ze alle drie hun eigen verhaal:

‘In je enthousiasme je opgeven voor een 200km mountainbike wedstrijd is altijd een uitdagend idee’ begon onze Evelyn. Gelukkig door ploeggenoot Lisa haar enthousiasme stond ik daadwerkelijk aan de start. Om 6.00 vertrokken we voor de 200 km tocht. Met veel regen en modderige wegen starten wij onze tocht. Na een kleine 30 km was mijn eerste valpartij een feit. Niet veel later kwam ik erachter dat de combinatie van de lengte en de modder niet echt een goede combinatie voor mij waren. Dus na 75 km besloten om te stoppen. Jammer maar op dat moment het juiste besluit voor mij. Een zware en leerzame dag voor mij. Gelukkig hebben mijn ploeggenoten heb wel voltooid!

Ook Sera vertelde vol enthousiasme over haar dag op de fiets!

6 uur, daar sta ik dan aan de start van de Drenthe 200. Jemig waar begin ik aan😂

Bij de start direct volle bak koers ! Best wel beetje over de zeik gefietst de eerste 2.5 uur.

Snel m’n eigen tempo maar gepakt, en dat ging beter. Tot aan km 70 prima kunnen fietsen, en toen kwam mijn mega dip.. tot aan de pauze op 100 km, droge kleding aan gegeten.. en cola doet wonderen!

Daarna kon ik weer, mijn benen en moraal terug gevonden. En toen op km 190… het beruchte Janpad, jemig wat een deuk in je moraal was dat, er kwam geen eind aan. Maar er doorheen fietsen was haast onmogelijk… Dat eenmaal gehad wist je ook dat het einde in zicht was !

Laatste 10 km, nog even op kop zitten boren, en de mannen achter me gelaten!

Ik heb echt intens genoten, maar ook mega afgezien! Ontzettend bijzondere ervaring, maar eens en nooit meer.

Dat ‘eens en nooit weer’ was ook het eerste dat Lisa zei. Zo reageerde ze op de appjes in de groepsapp van de ploeg op de vraag hoe de Drenthe 200 dames ervoor stonden.

‘Ik ging van start dus ik moest en zou die finish halen, dat had ik tegen mijzelf gezegd’ zei Lisa. De eerste 60 km gingen mij goed af. Het eerste stuk was vrij veel asfalt en Evelyn en ik probeerden samen wat aan te pikken bij groepjes mannen. Na een tijd besloten we gewoon ons eigen tempo te rijden en deze sloot aan bij een fijn groepje waar we mooi in het wiel konden rijden over het asfalt. Evelyn viel toen helaas en de modder kwam toen wat meer. Uiteindelijk zijn Evelyn en ik beide onze eigen gang gegaan en kreeg ik na een tijdje een appje dat ze besloot te stoppen.

Vanaf Schoonloo tot Beilen had ik er moeite mee. De ondergrond zoog echt ontzettend, ik was helemaal doorweekt en mijn fiets begon het een beetje te begeven. In Beilen heb ik een schoon setje kleding aangetrokken en even goed pauze gehouden. Daarna ging het best wel weer goed! De route van Appelscha vond in vreselijk! Zonder remmen en met een shifter die ik met alleen mijn duim niet kon indrukken, waren die bultjes echt geen pretje. Ik was dan ook heel blij dat ik bij de stop even flink wat pannenkoeken naar binnen kon werken.

Met het laatste beetje energie begon ik aan het laatste stuk en vond ik een maatje om tot de finish mee te rijden. Het Janpadmoest nog komen en waar precies wist ik niet. Ik heb denk ik wel 10 keer geroepen ‘Jaaaa dit is hem hoor! Ik weet het zeker!’ Alles lag er de laatste 40 km vreselijk slecht bij! Ik heb voor mijn gevoel wel 10 Janpaden gezien… Het werd dan ook een mentaal spelletje waarbij ik elke keer weer dacht, oh nee toch, weer zo’n modder stuk. Ik denk dat mijn gedachten niet alleen in mijn hoofd bleven, mijn ‘geklaag’ zal vast door veel mensen gehoord zijn. Hier en daar was het op de fiets niets eens begaanbaar en moest ik er zelfs lopend doorheen.

Na 199 km zag ik een bordje die mijn aanstond. ‘Roden’ stond erop dus ik dacht dat het met de modder gedaan was. Weer te vroeg gejuicht natuurlijk, in Roden moesten we niet over de weg maar langs de sloot ☹ Helemaal uitgeput ontsnapte ik ter nauwer nood aan een duikje die vervloekte sloot in. Gelukkig kwam ik (zonder duik) bij de finish aan!

Ploeggenoot Fleur stond ook nog langs de kant en die heeft een partij goed aangemoedigd! Dat hielp! Zo leuk dat er zoveel aangemoedigd werd en zoveel mensen sturen leuke berichtjes.

Super tof dat onze meiden de uitdaging aan zijn gegaan! Hopelijk zijn ze snel hersteld want de trainingen voor 2023 zijn al in volle gang! Dat met een team dat zo met de meiden meeleefde! Dat wordt nog wat tijdens het weg seizoen, maak je borst maar nat! 😉